جشن تولد تو درخانه ی پاییزی ام

سلام مولا ! ...تولدتان مبارک ...شب بسیار زیباییست ... خودتان که می بینید ...همه جا پر از گل و نور وشربت و شیرینی ست .همه جا صدای یا مهدی و هلهله و شادی به گوش می رسد .مردم در خیابان ها با لب های خندان و با نشاط و شادی به این طرف وآن طرف می روند .بوق ماشین های عروس و... پی در پی فضای خیابانها را پر می کند. کو چه ها را با پرچم های مهدی بیا و یا ابا صالح المهدی ادرکنی ...آزین کرده اند .همه منتظر آمدنتان هستند ...از مدتهاپیش تصمیم گرفته بودم برای روز نیمه ی شعبان شعر تازه ای را که برایتان سروده ام در وبلاگم بنویسم تا آنرا بخوانید ...چون می دانم که تمام نامه ها و شعر هایی را که عاشقانتان می نویسند می خوانید ...اما امشب که در کوچه های نور واوج شور و سرور مردم به خانه می آمدم احساس کردم بغض سنگینی گلویم را می فشارد...آسمان قلبم را ابرهای تیره ی دلتنگی فرا گرفت و نم نم باران دیگر نگذاشت مقابل گامهایم را ببینم .چشمانم سیاهی میرفت و چراغهای چشمک زن و نور فشفشه ها در مقابلم تیره وتار شد...حالا که به زحمت به خانه رسیدم می نویسم ...میخواهم بگویم ...و بخوانید و بدانید که چقدر دلم گرفته است.ببینید که قلبم چقدر تند می تپدانگار خیال شکافتن سینه ام را دارد.نمی دانم چقدر طول خواهد کشید این حال تلخ و نخواستنی ...به یاد نیمه ی شعبان پنج سال قبل که .......!و...من با خاطرات روزهای خوب ...تولد شما نازنین را در میان اشکهای جاری جشن می گیرم...و می دانم که تو به جشن کوچکم سرخواهی زد و دستی بر سر م خواهی کشید فقط دستهای مهربان توست که می تواند ابرهای سیاه غصه را برای همیشه از آسمان کوچک دلم دور کند.مولا تو را به خدا .... پیش از آنی که شود دیر به دادم برسید.....با آرزوی ظهور هرچه نزدیک ترشما ...برگ زرد پاییزیتان.